Kώστας Kαββαθάς
«Πριν κάποιος με κατηγορήσει ότι με τα όσα γράφω ?υποστηρίζω το
αυτοκίνητο? θα πω ότι μόνο ένας -πολύ μεγάλος- βλαξ οδηγεί στα ελληνικά
δρομοσφαγεία, χωρίς να λαβαίνει υπόψη τις παγίδες που βάζει στο δρόμο του
το ελληνικό ?κράτος??»
Το δυστύχημα με την «ασημένια» Πόρσε και άλλες ιστορίες νεοελληνικής
παράνοιας και συμπλεγματικού φαρισαϊσμού
ΚΑΘΕ τόσο η πίεση των αερίων που δημιουργούνται από τις διεργασίες του
νεοελληνικού τρόπου ζωής, κάνει το καπάκι της χαβούζας να ανοίγει και την
ατμόσφαιρα να γεμίζει μυρουδιές. Τη μία είναι ο βιασμός από τα MME των
αθώων παιδιών κάποιου ψυχασθενούς εγκληματία (σαν τον Δουρή), την άλλη ο
εξευτελισμός της προσωπικότητας κάποιου που κατηγορείται ότι έκανε μια
αξιόποινη πράξη, την τρίτη η καταδίκη από τα μαζικά μέσα «ενημέρωσης» αλλά
και το «κοινό» μιας μητέρας που εγκατέλειψε το παιδί της (από μειωμένη
διανοητική ικανότητα ή απόλυτη ανικανότητα, λόγω φτώχειας να το μεγαλώσει),
την τέταρτη το λιντσάρισμα κάποιου εργαζόμενου από τις «ομάδες
περιφρούρησης» μιας απεργίας (ξεχάσατε τις εικόνες του υπαλλήλου της ΕΑΣ
που ξυλοφορτώθηκε και ξεγυμνώθηκε από τους «συναδέλφους» του επειδή θέλησε
να εργαστεί;)...
Κάθε τόσο, κάθε μέρα σχεδόν, τα αρπακτικά της αποκαλούμενης πληροφόρησης
(γιατί, ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα δημοσιογράφοι με ήθος και αισθητική)
επεμβαίνουν βάναυσα στην προσωπική μας ζωή, χώνοντας τα ματσούκια τους στα
σπίτια, στα γραφεία, στο στόμα ακόμα και, σε σημεία που, η αισθητική,
απαγορεύει να αναφέρω.
Δεν θα αναφερθώ στον τρόπο που αντιμετωπίζονται ο κατηγορούμενοι πριν η
δικαιοσύνη αποφασίσει για το αν είναι ένοχοι ή αθώοι. Ακόμα και ο πλέον
άσχετος, ο κλασικός νεοέλληνας «τραμπάκουλας», ο άνθρωπος που διαθέτει
δείκτη νοημοσύνης 40 και μιλάει με λεξιλόγιο σκύλου, καταλαβαίνει ότι τα
ματσούκια και οι τίτλοι των 200 στιγμών (ας μην ξεχνάμε το? DTP) έχουν ήδη
«γδάρει» ζωντανό το «δολοφόνο» που «μαχαίρωσε τη γυναίκα του» ή τη μάνα που
«εγκατέλειψε το παιδί της» ή τον επιχειρηματία που «έκλεψε την εφορία». Τι
κι αν τρία ή τέσσερα χρόνια μετά η δικαιοσύνη αθωώσει το θύμα. Κανένα
ματσούκι δεν θα το αναφέρει και κανένας ιεροκήρυκας δεν θα ζητήσει
συγγνώμη. H καλοσύνη, η ευγένεια και, γιατί όχι, η ξεχασμένη ηθική είναι
λεπτομέρειες μπροστά στις ακροαματικότητες και τις θεαματικότητες της AGB.
Τον περασμένο μήνα η κοινή γνώμη (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) «συγκλονίστηκε»
από το πραγματικά φοβερό ατύχημα του 19χρονου Γιάννη Παπαδημητρίου που
χτύπησε και εγκατέλειψε μια άτυχη μητέρα, που, από ό,τι μπορέσαμε να
καταλάβουμε μέσα στον ορυμαγδό των άσχετων «πληροφοριών» που μετέδιδαν τα
«οχτώμισι», διέσχιζε εκτός διάβασης τη λεωφόρο Ποσειδώνος στις 3 το πρωί.
Πριν, κάποιος «πολιτικά ορθός», με κατηγορήσει ότι με τα όσα γράφω
«υποστηρίζω το αυτοκίνητο» θα πω ότι μόνο ένας -πολύ μεγάλος- βλαξ οδηγεί
στα ελληνικά δρομοσφαγεία χωρίς να λαβαίνει υπόψη τις παγίδες που βάζει στο
δρόμο του το ελληνικό «κράτος». Πιο απλά, μόνο ένας άσχετος και
τρομοκρατημένος, μικρομεσαίος πανύβλαξ ή ένας μοσχογεννημένος και
μοσχομεγαλωμένος κωλοπαιδαράς, οδηγεί στη θεοσκότεινη λεωφόρο Ποσειδώνος (ή
σε όποιο παρόμοιο σφαγείο), χωρίς να έχει τα μάτια και τις αισθήσεις του
«δεκατέσσερα». Από την άλλη πλευρά, μόνο ένα βλαχομπαρόκ «παλικάρι», ένας
γόνος «καλής οικογένειας» ή ένα ανθρωποειδές απ? αυτά που κυκλοφορούν κατά
χιλιάδες στους ελληνικούς δρόμους, θα εγκατέλειπε το θύμα του αβοήθητο.
Ας επιστρέψουμε όμως στο δυστύχημα με την «ασημένια Πόρσε» και, όπως έλεγαν
οι «αγανακτισμένοι» αργόσχολοι έξω απ? το κτίριο της Εισαγγελίας
Πλημμελειοδικών της Αθήνας, στο «βρωμόπαιδο» που είχε το θράσος να την
οδηγεί.
Ακόμα και κάποιος που είναι διανοητικά καθυστερημένος θα κατάλαβε ότι το
«κοινό» ελάχιστα ενδιαφέρθηκε να πληροφορηθεί κάτω από ποιες ακριβώς
συνθήκες συνέβη το ατύχημα, ποιος πραγματικά έφταιγε, πώς ένας άνθρωπος
βρέθηκε στη μέση ενός δρόμου που κυκλοφορούν αυτοκίνητα, ποιος είχε πιει
και ποιος όχι, ποιος τελικά ήταν υπεύθυνος γι? αυτό. Οι περισσότεροι
έγραψαν στα παλιά τους παπούτσια την ουσία (που η αποκάλυψή της θα βοηθούσε
άλλους πεζούς και οδηγούς να αποφύγουν στο μέλλον παρόμοια ατυχήματα) και,
σαν όρνια, εφόρμησαν κατά του οδηγού, πρώτα επειδή οδηγούσε? Πόρσε και μετά
επειδή εγκατέλειψε το θύμα του!
Και θα δεχόμουν αυτή τους τη συμπεριφορά, αν έκαναν το ίδιο πράγμα για όλα
τα «λαϊκά» παλικάρια και τους τρομοκρατημένους «οικογενειάρχες» που, με τα
επίσης «λαϊκά» και μικρομεσαία τους καταλυτικά, εκτελούν κάθε χρόνο πάνω
από 2500 ανθρώπους (από τους οποίους οι 1500 είναι νέα παιδιά), αλλά και
ηλικιωμένους, παραβιάζοντας προτεραιότητες, αψηφώντας STOP, κάνοντας επί
τόπου στροφή σε εθνικούς, επαρχιακούς και προαστιακούς δρόμους, οδηγώντας
«σκνίπα» στο μεθύσι, κυκλοφορώντας, όχι απλώς με σαράβαλα, αλλά με χάρους
χωρίς φώτα, χωρίς λάστιχα, χωρίς φρένα, χωρίς συστήματα διεύθυνσης, χωρίς
άδεια, χωρίς ασφάλεια.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, στα δρομοσφαγεία της Ελλάδας, συμβαίνει
ένα παρόμοιο ατύχημα. Κάθε τόσο κάποιος μεθυσμένος, χαπακωμένος, ψυχασθενής
ή άσχετος, χτυπάει και εγκαταλείπει αβοήθητο το θύμα του και, κάθε δύο
μέρες, ένα «ζώο», που έχει μάθει να ζει και να περπατάει στον 18ο αιώνα,
πέφτει στις ρόδες κάποιου, καθ? όλα σωστού και καλού οδηγού. Ακόμα όμως και
σ? αυτή την περίπτωση, που κάποιος μπάρμπας αποφασίζει να διασχίσει τη
Συγγρού, πηδώντας τις διαχωριστικές μπάρες, παίζοντάς το καμικάζε και
παραβιάζοντας όλους οι νόμους της λογικής, του περίφημου K.O.K, αλλά και
της κοινωνικής συμπεριφοράς, αν ο δράστης έχει την ατυχία να οδηγεί? Πόρσε
βαφτίζεται? δολοφόνος, αν όμως οδηγεί «Λάντα» με κόκκινες πινακίδες, απλώς
άτυχος!
H Πόρσε τραβάει τα ματσούκια, το Λάντα όχι. H Πόρσε ξυπνάει τα κοινωνικά,
οικονομικά, ακόμα και σεξουαλικά συμπλέγματα των καταπιεσμένων, το Λάντα
απλώς συμπλέει με την ψυχοπαθολογία και την αισθητική των ψευδοπροφητών.
Στα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια πέντε,
εν ψυχρώ, εκτελέσεις αναβατών δικύκλων και οδηγών και, για τις δύο απ?
αυτές προσφέρθηκα να πάω μάρτυρας στο δικαστήριο.
Το αποτέλεσμα;
Τα κτήνη που σκότωσαν (και σκοτώνουν) τα παιδιά με τα αγροτικά και τα
καταλυτικά τους εξαγόρασαν τις ποινές και κυκλοφορούν ελεύθερα (με τη
βοήθεια των ψευδομαρτύρων που κουβάλησαν και τη μνημειώδη ασχετοσύνη
ορισμένων δικαστών). Γι? αυτό, όταν κάποιοι ανοίγουν το καπάκι της χαβούζας
των αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων, πρέπει τουλάχιστον να γνωρίζουν ότι σ?
αυτή τη χώρα υπάρχουν και μερικοί που δεν «χάφτουν» τις ακαθαρσίες που
εξαπολύουν.
Τελειώνοντας αυτό το, επίσης, οργισμένο σημείωμα πρέπει μια ακόμα φορά να
πω ότι ο ηθικός αυτουργός για το 90% των δυστυχημάτων που γίνονται στην
Ελλάδα, υπεύθυνο είναι το αποκαλούμενο «κράτος» και οι γραφικές φιγούρες
που παριστάνουν τους αρμόδιους.
Αυτοί επιτρέπουν (με τις διαδικασίες που έχουν θεσπίσει) στον κάθε άσχετο,
ανόητο, ανίκανο και, γιατί όχι, βλάκα να οδηγεί, άρα αυτοί είναι υπεύθυνοι
και για το θάνατο των 2.500 και τον τραυματισμό των 45.000 Ελλήνων κάθε
χρόνο από τροχαία.
Τα υπόλοιπα ανήκουν στη σφαίρα της παράνοιας και της ψυχοπαθολογίας που
κατασπαράσσουν όχι μόνο τα θύματα και τους δράστες των τροχαίων, αλλά και
τα (αθώα) παιδιά του κάθε Δουρή, για να μην αναφερθούμε σε άλλα, πιο
πρόσφατα παραδείγματα βάρβαρης παραβίασης κάθε δημοσιογραφικής και τελικά
ανθρώπινης δεοντολογίας.
Και μια ακόμα φορά: αν οι ιεροκήρυκες και οι πατρόνοι τους έχουν τα κότσια,
είμαι στη διάθεσή τους για συζήτηση σε όποιο «κανάλι» επιθυμούν._Κ.Κ.